Follow me on Twitter @nqtv (Rémi Gaillard)

Gelukkig heb ik maar 145 volgers.

Vijf weken,

Morgen heb ik al vijf weken niet meer (normaal) gelopen. Morgen is het voor het eerst van mijn leven vijf weken geleden dat ik uit de trein viel in plaats van stapte. Morgen maar ik al vijf weken de gezondheidszorg van binnen mee. En ach, vijf weken rolstoel is best te doen. En toen ik zojuist buiten zat te roken, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet eens weet hoe ineens alle spullen er waren. Ja, ik had een rugzakje bij me toen ik de trein van Heerlen naar Den Haag nam, maar daar zat niet en mijn ochtendjas, en mijn slippers en een aantal schone onderbroeken in. Die dingen moeten toch ergens vandaan gekomen zijn, maar ik weet nog niet hoe. Nou ben ik wel meer dingen kwijt. Na een zware val gaan veel dingen op de automatische piloot. Ik geloof dat de zuster in de ambulance blond was, maar zelfs dat weet ik niet meer zeker. En nadat ik de ambulance had verlaten hoefde ik niet zoveel meer te weten. Als je je naam, je geboortedatum en je sofinummer maar weet kom je een heel end in een ziekenhuis. En ik moet zeggen, na vijf weken heb ik het ook wel een beetje gehad. Ik wil gewoon weer kunnen lopen. Had me eigenlijk nooit gerealiseerd dat dat zo moeilijk zou kunnen zijn. Nou ja, hopelijk is dat in mijn geval gewoon een kwestie van tijd.

Dit moet ik toch even van me af bloggen....

Ik dacht dat ik er niet over zou bloggen... over mijn tijd in het ziekenhuis in Den Haag, waarbij er duidelijk stond dat er maximaal drie bezoekers per patient mochten komen. Maar ja, dat is Nederlands en dat begrijpen die Marokkanen niet. Tellen is ook moeilijk, natuurlijk. Maar ja: "Het ziekenhuis wijst erop dat het in andere culturen heel gebruikelijk is dat er veel familieleden naar een patiënt komen." Dat was het commentaar van het ziekenhuis op de situatie vanavond in Heerlen. Zo is het in Bulgarije ook heel normaal om een huis in Nederland te hebben en dus recht te hebben op zorgtoeslag en huursubsidie.. Dat vinden de Bulgaren normaal en de Nederlandse regering ook. Op de een of andere manier vind ik Europa steeds minder 'leuk'... Of.. hoe werd het destijds verkocht? 'Europa, best belangrijk....' nou ja, het komt steeds meer in de richt van 'Europa, best irritant'.

Verschillen

Na een week in een ziekenhuis in Den Haag en twee weken in een verpleeghuis in Heerlen wil ik de verschillen wel eens opmerken. Want die zijn er, hoewel er ook overeenkomsten zijn. In beide huizen vroegen de mevrouwen of ik mijn spullen op wilde ruimen. Niet allemaal natuurlijk omdat niet alle mevrouwen zeikwijven zijn en soms niet omdat het gewoon opgeruimd was. Anyway, ook de reden waarom ik op moest ruimen was verschillend. In Den Haag vond men vooral dat ik op moest ruimen omdat eventuele dieven anders veel te makkelijk konden zien wat ik allemaal bij me had, in Heerlen vooral omdat zusters nou eenmaal van opgeruimde kamers houden. Een verpleegster verweet me zelfs dat mijn kamer teveel op haar kamer leek. En zelf vind ik het altijd wel prettig als het opgeruimd is, maar het opruimen zelf is niet mijn ding, zeg maar. En er zijn wel meer verschillen. Verder vind ik het schoeisel van de zusters wel interessant. Laten we wel wezen, eigenlijk zijn er maar twee soorten schoeisel geschikt voor zusters. Dat moeten of Croqs zijn of van die Birckenstocks, maar helaas ze houden zich niet allemaal aan de regels. En verder is het allemaal wel te overleven. Hoewel ik blij ben als ik de wijde wereld weer in mag. Gegroet.

42 jaar.

42 jaar heb ik er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat lopen iets bijzonders was. Natuurlijk, er waren wel bijzondere vormen van lopen, zoals 'een marathon lopen', maar verder was lopen heel normaal, althans, dat leek het te zijn. Vorig jaar kreeg ik al een klein voorproefje van het feit dat lopen niet helemaal normaal is, toen ik mijn voet gebroken had, nadat ik tegen de salontafel geschopt had, dit jaar is het me helemaal duidelijk geworden dat lopen eigenlijk een vorm van dressuur is en dus veel voorbereiding vergt. Denk er maar eens over na en wees blij dat u er over het algemeen niet over na hoeft te denken.. maar om te kunnen lopen, moet je eerst kunnen staan, je moet controle hebben over je linker- en je rechterbeen, kortom zo eenvoudig is het maken van een wandeling eigenlijk niet eens. En ik weet eigenlijk niet meer hoe ik dat 42 jaar geleden voor elkaar kreeg, dat lopen... maar er waren vast mensen blij verheugd dat ik ging lopen in plaats van kruipen, deze keer zal ik met name zelf blij zijn als ik kan lopen in plaats van rollen. En dan heb ik het nog niet eens over trap lopen.

bijzonder stukje tekst

''Ze zijn niet goed wijs', zei hij. 'Als ik iets moest eten, zou het me in de strot blijven steken.' Het enige wat hij wilde was een pakje sigaretten, maar we liepen klem op de bureaucratie. De gevangenis had eerder dat jaar alle gedetineerden in de dodencel een rookverbod opgelegd - vanwege het risico van longkanker. '

Limburgse zusters

Limburgse zusters zijn anders dan Haagse zusters. Dat is natuurlijk niet zo vreemd want Limburgers zijn anders dan Hagenezen. Zo had ik vannacht een zuster die bij alles wat ik deed, zei: "laat het smaken.". Gelukkig (of niet) dook ze niet bij me in bed, anders had ze misschien nog steeds hetzelfde gezegd. Anyway, het maakt niet uit. Of ik nu een cigaret ging roken of koffie ging drinken: "Laat het smaken". Dat vind ik nou eens een mooie uitdrukking. Overigens zie ik wel ergens tegenop. Aanstaande dinsdag worden mijn hechtingen verwijderd door een verpleegkundige waarvan ik denk dat ze maar net leerling-verpleegkundige af is. Ik voel me bijna een soort proefkonijn, maar dat zien we dinsdag wel. Voorlopig heb ik maar een doel en dat is op een gegeven moment weer kunnen lopen. Als je niet kunt lopen mis je eigenlijk best veel. Gelukkig vandaag weer een beetje fysiotherapie zonder al teveel paracetamol.

Corrupte zusters?

"Het is hier wel een ziekenhuis", zei de avondzuster toen ze hier mijn cigaretten zag liggen en dat ben ik met haar eens. En op zich is er niet eens zoveel mis met een ziekenhuis tegenwoordig, behalve dat er regeltjes zijn met betrekking tot medische verantwoordelijkheid en zo. Zo mag ik met mijn wagentje niet van het terrein af, maar ja, op het terrein verkopen ze geen cigaretten en mijn bezoek is ook een beetje op. Wat dan te doen? Dan zijn er gelukkig ook 'aardige mensen'. Zusters die je niet kent, maar die zelf weten hoe verslavend roken is en je zomaar zonder voorschot willen helpen. En zo kwam ik toch weer aan een nieuw pakje Marlboro.