Het geheim van de kwijt geraakte dingen...

Eerlijk gezegd denk ik dat iedereen wel eens wat kwijt raakt. Ook al zijn het maar hele domme kleine dingen. Zo ben ik sinds kort kwijt: 1 rugzak, 1 handschoen en 1 bloedprik formulier. Nu kun je natuurlijk zeggen, dan koop je toch gewoon nieuwe. En tot op zekere hoogte is dat natuurlijk ook zo. Rugzakken, handschoenen en bloed-prik-formulieren overlijden niet, ze zouden zomaar nog eens terug kunnen komen. Maar toch vraag je je dan af, hoe heb ik die dingen kwijt kunnen raken? Een rugzak zit op je rug en doe je pas af als je weer thuis bent. Zo zit ook een handschoen aan je hand, tot je weer thuis bent. En waarom zou een andere in jouw naam zijn of haar bloed laten prikken? Kortom, waar zijn die dingen? Ach, als de Heilige Anthonius het wil, vind ik ze wel weer terug. Tot zover.

Morgen...

Ik denk dat ik morgen hier in Weert maar eens naar de kerk ga. Dat was al een tijdje mijn voornemen, maar nu wil ik het echt maar eens doen. Om maar weer eens aan Onze Lieve Heer te vragen of ik wel goed gehandeld heb. Als je er zeker van bent dat je dat gedaan hebt, hoef je die vraag niet te stellen, maar ik denk dat ik die vraag morgen toch maar eens wil stellen. Als mijn kerkgang morgen gelukt is, laat ik dat wel weten.

Geen slapende honden wakker maken.....

Eigenlijk wilde ik al een heel tijdje op honden passen. Een of twee of zo, dat leek me wel wat. In mijn enthousiasme zit ik nu met tien honden opgescheept. En een paard. De normale hond is best normaal, dat is nog wel te doen. Maar tien niet zindelijke pups dat is wat meer werk. En in een ander huis moet je ook telkens opnieuw je weg vinden. Op de een of andere vreemde manier (maar ik zit ook in het buitenland) kreeg ik voor het paard niet eens water uit de kraan. Al met al blijkt deze klus me dus wat meer moeite te kosten dan ik dacht.