Die participatie-wet.

Een aantal mensen weet dat natuurlijk, maar ik maak al geruime tijd gebruik van die voorziening en ik vind het maar niets. Het went wel, maar de eerste twee keer dat ik er een beroep op moest doen was het tranen met tuiten. Ik hoefde niet meteen mijn huis te verkopen, maar het is er natuurlijk uiteindelijk wel van gekomen. Op zich was dat niet zo erg want na een jaar of vijf had ik het wel gehad met Amsterdam. Maar een van de nadelen van de participatie-wet is dat ie door gemeenten uitgevoerd moet worden. Een gevolg is dus, dat telkens als je verhuisd, een ambtenaar van de nieuwe gemeente hetzelfde onderzoek uit moet voeren als in de vorige gemeente al gedaan is. Zo houd je jezelf als ambtenaren-corps natuurlijk wel in stand. Zeker als de omstandigheden, op die verhuizing na, niet gewijzigd zijn. En dan begint het volgende deel van het verhaal. In een nieuwe omgeving krijg je natuurlijk een nieuwe kans om een nieuwe baan te vinden. Niet dat dat in die nieuwe omgeving wel lukt, maar je mag het in ieder geval proberen. En als dat na een aantal maanden niet gelukt is, mag je, als je je woning hebt kunnen behouden, eindelijk je tegenprestatie gaan leveren. In B. is me dat uiteindelijk wel gelukt maar inmiddels had ik daar geen slaapplaats meer, ik sliep in A., maar ja, daar kon ik me dan weer niet inschrijven. Het gevolg was dat ik reiskosten voor mijn 'tegenprestatie' moest maken die natuurlijk niet vergoed werden. Maar goed, in B. had ik ook geen houdbare woonsituatie, dus dan maar door naar de volgende gemeente. Inmiddels was ik door al dat ge-verhuis zo oververmoeid geraakt dat ik uit de trein viel en het rijk, de verzekeringsmaatschappij, geconfronteerd werd met de medische kosten die gepaard gaan met een gebroken heup. Niet getreurd, na een jaar kon ik verder naar de gemeente G. En gelukkig hoefde ik daar geen tegenprestatie te leveren in de letterlijke zin van het woord (voor het rijk/de overheid). Gelukkig kon ik daar gewoon toegevoegde waarde leveren door de oudere medemens te helpen, maar dat mocht niet lang duren. Het nadeel van goedkoop (antikraak) wonen is dat je ook weinig rechten hebt, dus ging mijn zwerftocht door Nederland door naar de gemeente O. Hier vond men dat ik aan een chronische ziekte leed en om daaraan geholpen diende te worden, hupsakee, weer terug 'verhuizen' naar de gemeente A. Toen ik daar klaar was, weer hup terug naar de gemeente O. Daar had men inmiddels in de gaten dat ik eigenlijk ook maar een tegenprestatie moest gaan leveren die bestond uit het inpakken van kersenbonbons en het vullen van bierglazen. Dat leek mij gezien mijn chronische allergie voor kersenbonbons en lege bierglazen geen goed idee dus maar weer terug verhuizen naar een andere gemeente A. Hier kon ik verder behandeld worden, maar ja, als die behandeling klaar is, kan ik weer terug naar O. Zo blijven we bezig. Morgen het verhaal hoet het met een vriendin van me gegaan is.