Gisteren was het dan zover. Na twaalf jaar samenwonen gaven Richard en Lydia elkaar eindelijk het jawoord. De ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Amsterdam had een wat vreemd verhaal, waarin hij probeerde de bruid alsnog van het jawoord te weerhouden maar uiteindelijk is dat natuurlijk niet gelukt.
Voordat deze plechtigheid plaatsvond werden we eerst onthaald in het Okura-hotel, voorzien van corsages, en per boot naar de trouw-locatie gebracht.
Het grote feest vond uiteindelijk hier plaats. En dit gaf natuurlijk weer een uitstekende gelegenheid tot een hernieuwde kennismaking met oude bekenden.
Erg laat hebben we, ik was er samen met Jan, het niet gemaakt. Op een gegeven moment ben je te oud om het laat te maken en vraag je je af wat de toegevoegde waarde van een extra uurtje feesten is.
Dat trouwen is mijns insziens net zoiets als geboren worden, sterven of afstuderen. Kortom iets wat je maar een keer doet. Vraag me soms wel eens af of ik er zelf aan toe kom.
Bij dit huwelijk zaten de biologische ouders rechts van het bruidspaar. De biologische ouders waren allen ook ooit getrouwd geweest, maar inmiddels hebben ze allen relaties met anderen aangeknoopt.
De huwelijken zitten erop voor dit jaar. Ben benieuwd wat het jaar verder nog in petto heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten