Geen idee, maar gisteren was mijn moeder hier en vertelde over het leven van mijn neven en nichten en andere min of meer verre familie. En het aantal leeftijdgenoten van me dat er een echtscheiding op heeft zitten (met of zonder kinderen) neemt alleen maar toe. Dat is natuurlijk ook vrij logisch.
Het huwelijk lijkt me toch een keuze voor het leven of ben ik ouderwets? Niet dat ik helemaal tevreden ben met mijn eigen relationele ontwikkeling, maar een scheiding lijkt me nou ook niet prettig.
Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik me (vooralsnog) vasthoud aan mijn principes. Trouw niet met iemand voordat je diegene vijf jaar kent en neem geen buitenechtelijke kinderen. Maar goed, principes zijn een luxe-goed en ik kan ze me niet altijd veroorloven.
Verder loopt alles wel lekker. Met een beetje mazzel kan ik straks kiezen uit twee banen. Wie weet wordt 2006 economisch weer net zo leuk als 2000.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten