Toen ik laatste op de VU was, en de kaakchirurg vast wilde stellen of ik al dan niet wel mond, keel of andere kanker had, antwoorde ik hem: "In the long term we all die". Ik weet eigenlijk niet wat hij daarvan vond, in ieder geval vond ik dat ik gelijk had.
En of ik wel of geen kanker heb, ik zou het niet weten en ik wil het niet weten. Ik voel me gewoon wel lekker, maar realiseer me ook wel dat me op de lange termijn geen ander lot toebedacht zal zijn, dan wormenvoer zijn.
Dat realiseerde ik me des te meer toen ik afgelopen vrijdag een van mijn buurvrouwen bezocht om afscheid te nemen en we eens op een rijtje gingen zetten wie er hier, in deze flat, allemaal overleden zijn. We kwamen, inclusief haar man, zomaar op een lijstje van drie.
Tja, het leven is hard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten