Dichten is niet meer iets wat ik vaak doe, maar soms zie ik zulke mooie staan, dat ik ze de wereld niet wil onthouden.

Vandaag het volgende gedicht van Mirjam:
jij en ik?

Ik zit in jouw hoofd
Als een schaduw over je gedachten
Ik weet niet wat er in je omgaat
Ik weet niet wat ik kan verwachten.

Jij zit ook in mijn hoofd
Ik neem je overal mee naar toe
Ik wil dat het stopt
Maar ik zou niet weten hoe

Wij samen één gedachten
Zou die tijd ooit komen?
Mag ik dat wel hopen
Of mag ik er alleen van dromen?