Altijd hetzelfde.

Heel vaak zijn die opvang-sitatuaties overal wel min of meer hetzelfde. Behalve Nederlanders zit er altijd wel een al dan niet dronken Pool, een verdwaalde Belg en bijna altijd hebben de 'bewoners' een slecht gebit, geen geld, een huwelijk wat op de klipppen gelopen is of een andere manier van pech. Daarom vind ik voor mezelf zo belangrijk om mijn eigen hygiëne op peil te houden. Op de een of andere manier heb ik het idee dat ik in deze opvang de enig ben die zijn tanden wel poetst. In alle andere opvang-situaties was er op zijn minst de mogelijkheid om te douchen. Dit is eigenlijk de eerste keer dat zelfs dat niet kan. Het lijkt wel of men gewoon een of ander leegstaand gebouw genomen heeft, er een paar bedden neergezet heeft en kijkt wat er gebeurt. Op dit moment ben ik zelfs benieuwd of er koffie zal zijn. Het is misschien verbazingwekkend maar heel veel wordt er (tot nu toe) niet gestolen. In Heerlen is wel eens een toilet-tas van me gestolen. In Eindhoven ben ik een dure bril en wat waardevolle pennen kwijt geraakt, maar ik weet niet of ik ze dus inderdaad kwijt geraakt ben of dat ze gestolen zijn. Natuurlijk probeert iedereen het voor zichzelf zo prettig mogelijk te maken. Wat ik wat dat betreft hier wel mis zijn afsluitbare lokkers en ik hoop maar dat de sociale controle voldoende is. Tot nu toe loopt het redelijk soepel.

Het is weer zover..

Voor de vierde keer dus dakloos in mijn leven. Je zou zeggen dat het wel went, maar het went nog steeds niet. Zelf was ik liever naar Helmond gegaan maar om de een of andere reden is het Oss geworden, verzonnen regio-binding. De eerste keer was het vervelend dat je er in de eerste fase maar drie nachten in de week mocht bijven (en wat andere dingen), wat nu vervelend is, is dat we in een totaal ongeschikt gebouw zitten, zonder fatsoenlijk werkend internet, maar dat heb ik zelf wel bij, zonder lockers (ook raar), geen wasgelegendheid, noch voor jezelf, noch voor je kleding dus het is weer behoorlijk improviseren.

Dat was dus niet de bedoeling.

Het leek me dat als je drie maanden de tijd hebt het wel zou lukken om een vorm van huisvesting. Ondanks al mijn inspanningen is me dat niet gelukt. Voor de vierde keer dakloos, dat is mooi klote.

Weer verhuizen...

Weer verhuizen, op zich zie ik er niet eens zo tegen op, want hier zag ik niet zoveel toekomst. Vanaf het begin al niet. Maar vind maar eens een woning, da's tegenwoordig een hele opgave. Hopelijk gaat de urgentie enigszins helpen.

Engelen waren het, eigenlijk allemaal...

Je valt... en je merkt dat een van je benen het niet meer doet. Dat is lastig, als een van je benen het niet meer doet. Dan heb je hulp nodig. Natuurlijk, als je net geboren bent, doen je benen het ook nog niet maar als je 2 jaar verder bent leer je erop te vertrouwen, op je benen. En ineens deed ie niet meer mee, dat rechterbeen. Het been zegt als het ware: het maakt me niet uit wat jij van plan bent, maar ik doe niet meer mee. Dat is best wel lastig als je eigenlijk even wilt gaan douchen en een biertje wilt drinken. Maar gelukkig was daar Femke. Haar naam is niet zo moeilijk te onthouden, want zo heet mijn zus ook. Femke kon de situatie vrij snel goed inschatten.... 'het gaat niet goed met deze man', nee, dat wist ik zelf ook wel. Ik ben zowel haar als Mientje heel dankbaar dat ze me hielpen, alsook de ambulance-broeders, waarvan ik de namen dan weer niet onthouden heb. Femke, dank... en al je collega's ook. Ow, volgens mij was ik nog vergeten te zeggen dat Femke me vertelde dat ze politie-agente was. Nou ja, dat zei ze eigenlijk niet eens specifiek tegen mij maar in het algemeen. Bij die andere heup werd ik geholpen door een leger-arts. Ik denk dat het goed is dat we diensten hebben als leger en politie.

Het leven...

Het leven had op zoveel plekken anders kunnen lopen. Ik had op zoveel plekken anders kunnen lopen. Het zal wel weer bijna oktober zijn en mogelijk is dat de reden dat ik terug kijk. Als je vijftig bent ga je dingen missen, ga je je afvragen waar het nou eigenlijk fout is gegaan. Eerlijk gezegd heb ik daar nog steeds geen antwoord op. Er zijn door diverse mensen indrukwekkende woorden tegen me gezegd. Zowel door vrouwen als door mannen en op de een of andere manier zullen die woorden wel invloed gehad hebben. Zoals andere zaken ook invloed gehad hebben, maar wat nu de alles bepalende factor is geweest, daar moet ik het antwoord op schuldig blijven. Maar er zijn wel zaken waar ik, achteraf, altijd achteraf, spijt van heb. Maar hoe ik het goed had kunnen doen, daar heb ik dan ook het antwoord weer niet op. Ik was Catoline al kwijt voordat ik die Mercedes kocht. En waarom ik Catoline kwijt ben geraakt is me nog steeds een raadsel. Was het omdat ik teveel dronk? Was het omdat ik in Assen ging werken? Was het omdat ik in Los Angeles ging werken? Uiteindelijk heb ik geen antwoord. Wel weet ik dat ik bij haar enige rust vond. Ondanks alles was ze fout deed (en zoveel was dat niet). Daar heb ik gewoon ergens een fout gemaakt, maar ik weet niet eens welke. Zoals wel vaker in het leven. Iedereen maakt fouten maar is zich daar voordien niet van bewust. En de tijd terug draaien kan bij een klok wel, maar in het leven niet. Shitzooi.

Salve Regina - Gerard van Maasakkers en Harmonie St Cecilia - Oerle

M

Vijftig jaar getrouwd.

Wel bijzonder, mijn verhuurders zijn 50 jaar getrouwd. Ik vraag me wel eens af, hoe houd je zoiets vol? Zelf ben ik nog nooit een jaar getrouwd geweest, sterker nog, mijn relaties duurden nooit langer dan een half jaar. Nou ja, vroeger was het ook vrij normaal om je hele leven lang bij dezelfde baas te blijven, ook bij dezelfde werkgever houd ik het zelden langer dan anderhalf jaar vol. Zou dat iets met een interne onrust te maken hebben? Het geloof dat het gras altijd groener is aan de andere kant van de heuvels? Inmiddels kan ik, door schade en schande wijs geworden, vertellen dat dat niet zo is. Soms is doorzettingsvermogen een hele goede eigenschap. Die heb je ook gewoon nodig om dingen tot een goed einde te brengen. Stel je voor dat je na drie pogingen tot proberen te lopen het op geeft, wat moet je dan? De rest van je leven blijven kruipen? Dat is ook geen optie. Nee, geduld is een schone zaak en de aanhouder wint.

Een gebroken heup is..... euh..... pijnlijk.

Het is inmiddels alweer bijna twee weken geleden, maar die gebroken heup is nog niet de oude. Dat was natuurlijk ook niet te verwachten als je weet dat de normale hersteltijd een week of zes tot acht is. De ene nacht slaap ik goed, de andere nacht is het wat pijnlijker. En ook het opstaan gaat moeizamer. Zelfs mijn ochtend-ritme is veranderd. Hiervoor nam ik koffie in de keuken en liep ik terug naar de huiskamer. Dat lukt nu niet meer dus blijf ik na het opstaan maar in de keuken zitten, totdat ik mijn normale drie koffie op heb. Meestal is rond die tijd mijn been weer zo op dreef dat bewegen dan wel weer een beetje gaat. Over bewegen gesproken, ik vraag me af of ik mijn heup niet overbelast. Bewegen is op zich goed, maar om in mijn nicotine- en alcoholbehoefte te voorzien wandel ik dagelijks anderehalve kilometer op en neer naar de lokale Aldi. Misschien is dat toch wel wat veel van het goede. Maar goed, die andere heup heeft zich uiteindelijk ook weer hersteld, dus dat zal met deze ook wel gebeuren. Kost alleen een beetje tijd.

@pvvfaber pic.twitter.com/duN865xmUB

— Ton Aarts (@ton_aarts) October 4, 2019

Schuldgevoel....

Waarom handelen we eigenlijk vaak uit een latent aanwezig schuldgevoel? Komt dat door het lijden van Christus of zo? Waarom handelen wij, Nederlanders, katholieken zo vaak uit een schuldgevoel en hebben ook over onszelf het idee dat we het niet goed of goed genoeg doen? Ik heb het idee dat dat idee bij allen van ons in geramd is. En als het goed gaat met ons, zullen we op zijn minst anderen helpen of 'herstelbetalingen' plegen voor dingen die we zelf niet gedaan hebben. Soms begrijp ik dat soort redeneringen niet. Doe mij maar gewoon Sinterklaas en Zwarte Piet.

Vijf maanden alweer.

Inmiddels woon ik alweer vijf maanden in St Hubert, nou ja, bjna dan. Niet omdat ik dat ik dat nou zo graag wilde maar omdat het toevallig zo liep. Eigenlijk heb ik na mijn vertrek eigenlijk nergens meer gewoond omdat ik dat nou zo graag wilde maar meer omdat het zo uitkwam, dat heeft me gebracht naar steden als Almelo, Breda, Heerlen, Gouda, Geffen, Eindhoven, Venlo, Rosmalen en Oeffelt. Op zich had ik het in bijna alle steden wel naar mijn zin alleen in Oeffelt (Boxmeer) boterde het niet zo tussen mij en de gemeente. Ik denk ook dat de handelswijze van die ambtenaar me in behoorlijke problemen heeft gebracht maar dat is niet anders. En dat anti-kraak wonen was vaak best leuk, maar op een gegeven moment wil een mens toch wat meer vastigheid. Die heb ik nu wel maar niet echt op eeen plek waar ik die nou graag had gewild. Er is hier namelijk niets, maar dan ook niets te doen. Daarnaast, ligt deze plek zo ongeveer ook aan het eind van de wereld. Ben nog steeds wel benieuwd hoe lang ik hier ga blijven en waar ik hierna weer terecht kom. Helmond lijkt me eigenlijk wel de ideale eindbestemming.

Niets te doen..

Op zich ben ik het natuurlijk wel gewend om niets te doen te hebben. En meestal vond ik het niet zo erg, dan kon ik wel een eindje gaan fietsen of zo, maar zelfs dat vervalt nu. Op zich voorzag ik dat wel natuurlijk dus heb ik mezelf afgelopen vrijdag twee boeken gegund, nou ja, ik heb ze gekregen van een vriend van me. Als kind had ik in eerste instantie een hekel aan lezen en hoe het nu gekomen is dat ik het een prettige tijdsbesteding ben gaan vinden is me ook niet duidelijk maar dat is het wel geworden. Desalniettemin zal ik blij zijn als alles weer normaal is.

Alles kost meer moeite met een gebroken heup.

Alles kost meer moeite met een gebroken heup en het leven verloopt een stuk minder efficiënt. Normaal doe je met iedere voet een traptrede, nu betreed je iedere traptrede met beide voeten, zowel bij het dalen als bij het stijgen. Daarnaast is je tempo qua bijna alles lager. Rennen en fietsen kun je vergeten. Met name dat laatste mis ik wel. Hoewel dat deze keer ook de oorzaak was van de gebroken heup. Het doet je beseffen hoe blij je eigenlijk al niet bent met een fiets. Aan de andere kant geeft zo'n gebroken heup ook een bepaalde rust en de mogelijkheid om oude dingen opnieuw op te pakken. Zo ben ik weer aan het bloggen geslagen en heb weer twee boeken gekocht. Opschieten doet het allemaal niet, maar ik heb toch tijd zat.

Gebroken heupen.

Inmiddels heb ik voor de tweede keer in mijn levn een heup gebroken. Dat is geen pretje, zeker niet als je in zo'n afgelegen gebied woont en zo'n laag inkomen hebt. Daarbij heb ik in mijn mijn jeugd geleerd: 'Wees een bink, rook en drink' en met name dat roken is een kostbare bezigheid. Ben toch bang dat ik me voorlopig maar dagelijks of zo een tochtje naar de Aldi gun, dat is de dichtsbijzijnde supermarkt. Zoals het er nu naar uit ziet, kan ik de komende zes weken toch niet fietsen. En met een rollator zit je natuurlijk sowieso in een quarantaine-gebied met een actieradius van ongeveer 1.5 kilometer.

Dat is lang geleden...

Dat ik voor het laatst een stukje geschreven heb. Maar nu ik door een tweede heup-breuk weer aan huis gekluisterd ben, leek me dat een goed moment om het weer op te pakken. Geen idee waar ik allemaal wat over te melden heb, maar dat komt vanzelf. Een van de eerste dingen waar ik het naar aanleiding van de afgelopen tijd over wil hebben is de zorg. Wat mij betreft verdienen verpleegkundigen best wel een keer wat extra's vanwege de extra corona-inspanningen. Zoals iedereen wat extra's verdiend vanwege extra inspanningen. Maar soms vraag ik me ook wel eens af of verpleegsters nou de hele tijd nuttig werk doen. Is het erg zinvol om drie keer per dag de bloeddruk, temperatuur en saturatie te meten? Dat doen we normaal toch ook niet? En ik vond dat in het kader van een gebroken heup de afgelopen dagen best overdreven.