Engelen waren het, eigenlijk allemaal...

Je valt... en je merkt dat een van je benen het niet meer doet. Dat is lastig, als een van je benen het niet meer doet. Dan heb je hulp nodig. Natuurlijk, als je net geboren bent, doen je benen het ook nog niet maar als je 2 jaar verder bent leer je erop te vertrouwen, op je benen. En ineens deed ie niet meer mee, dat rechterbeen. Het been zegt als het ware: het maakt me niet uit wat jij van plan bent, maar ik doe niet meer mee. Dat is best wel lastig als je eigenlijk even wilt gaan douchen en een biertje wilt drinken. Maar gelukkig was daar Femke. Haar naam is niet zo moeilijk te onthouden, want zo heet mijn zus ook. Femke kon de situatie vrij snel goed inschatten.... 'het gaat niet goed met deze man', nee, dat wist ik zelf ook wel. Ik ben zowel haar als Mientje heel dankbaar dat ze me hielpen, alsook de ambulance-broeders, waarvan ik de namen dan weer niet onthouden heb. Femke, dank... en al je collega's ook. Ow, volgens mij was ik nog vergeten te zeggen dat Femke me vertelde dat ze politie-agente was. Nou ja, dat zei ze eigenlijk niet eens specifiek tegen mij maar in het algemeen. Bij die andere heup werd ik geholpen door een leger-arts. Ik denk dat het goed is dat we diensten hebben als leger en politie.