Vijf weken,

Morgen heb ik al vijf weken niet meer (normaal) gelopen. Morgen is het voor het eerst van mijn leven vijf weken geleden dat ik uit de trein viel in plaats van stapte. Morgen maar ik al vijf weken de gezondheidszorg van binnen mee. En ach, vijf weken rolstoel is best te doen. En toen ik zojuist buiten zat te roken, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet eens weet hoe ineens alle spullen er waren. Ja, ik had een rugzakje bij me toen ik de trein van Heerlen naar Den Haag nam, maar daar zat niet en mijn ochtendjas, en mijn slippers en een aantal schone onderbroeken in. Die dingen moeten toch ergens vandaan gekomen zijn, maar ik weet nog niet hoe. Nou ben ik wel meer dingen kwijt. Na een zware val gaan veel dingen op de automatische piloot. Ik geloof dat de zuster in de ambulance blond was, maar zelfs dat weet ik niet meer zeker. En nadat ik de ambulance had verlaten hoefde ik niet zoveel meer te weten. Als je je naam, je geboortedatum en je sofinummer maar weet kom je een heel end in een ziekenhuis. En ik moet zeggen, na vijf weken heb ik het ook wel een beetje gehad. Ik wil gewoon weer kunnen lopen. Had me eigenlijk nooit gerealiseerd dat dat zo moeilijk zou kunnen zijn. Nou ja, hopelijk is dat in mijn geval gewoon een kwestie van tijd.