Energie-transitie en zo...

Ergens is het me een raadsel waarom ik dit loop te typen. Praten en er een vlogje van maken gaat op zich veel sneller, maar ja, anders zou ik voor niets blind hebben leren typen. Nou voel ik me geen expert op het gebied van de energie-transitie, maar wat je niet bent kun je worden. En sja, ik ben bang dat het niet zoveel zin heeft om nou voor of tegen die energie-transitie te zijn net zomin als het zin heeft om voor of tegen de klimaat-verandering te zijn, sommige dingen gebeuren nou eenmaal. Hoewel ik wel het idee heb dat de energie-transitie een gevolg is van de klimaat-verandering.... Maar goed om een lang verhaal kort te maken, van mij hoeft die energie-transitie niet zo... ik hoef niet zo nodig een elektrisch fornuis. Zo heb ik zelf, toen ik net verhuisde best bewust een gasfornuis genomen. Gewoon omdat ik het prettiger vind koken. Daarbij heb ik ook het idee dat de kwaliteit van het stroomnet achteruit gaat, maar daar kan ik me in vergissen. Vroeger lette ik er eigenlijk nooit zo op. Ik kan me wel herinneren dat het op Curacao vrij normaal was dat de stroom uit viel en dat we dat hier niet gewend zijn. Het is wel, zoals wel meer, gewoon materie waarin ik me wat meer wil verdiepen....maar ja, hoe doe je dat? Op zich kan ik er niet veel boeken over vinden.. aan de andere kant heb ik ook nog niet gezocht maar daarbij is het lezen van boeken over een onderwerp tegenwoordig ook niet de manier om expert op een bepaald gebied te worden. Andere dingen waar ik me nog in wil verdiepen zijn SEO en SEA waarbij ik zeker het eerste nogal vaag vind, maar misschien ga ik het ooit wel begrijpen.

Bewind

Goede voornemens...

Het is misschien wat raar om het op 2 februari nog over goede voornemens te hebben. Aan de andere kant, blue monday ligt alweer een tijdje achter ons, dus is het op zich ook best een aardig moment om de goede voornemens te evalueren. Jarenlang had ik de standaard-goede voornemens, gewoon stoppen met roken en drinken en meer gaan sporten. Dat eerste lukte meestal niet, dat tweede gedeeltelijk. Dit jaar heb ik iets andere goede voornemens. Mijn plan is en was om wat meer te gaan lezen en wat vaker een colbert te dragen. Dat laatste klinkt natuurlijk helemaal als een wat raar voornemen, maar zo heeft ieder zijn ding. En anders dan andere jaren, lijk ik erin te slagen om deze voornemens tot nu toe ook nog best aardig te kunnen realiseren. Kortom, misschien word ook ik langzaam ouder en wijzer.

Het geheim van de kwijt geraakte dingen...

Eerlijk gezegd denk ik dat iedereen wel eens wat kwijt raakt. Ook al zijn het maar hele domme kleine dingen. Zo ben ik sinds kort kwijt: 1 rugzak, 1 handschoen en 1 bloedprik formulier. Nu kun je natuurlijk zeggen, dan koop je toch gewoon nieuwe. En tot op zekere hoogte is dat natuurlijk ook zo. Rugzakken, handschoenen en bloed-prik-formulieren overlijden niet, ze zouden zomaar nog eens terug kunnen komen. Maar toch vraag je je dan af, hoe heb ik die dingen kwijt kunnen raken? Een rugzak zit op je rug en doe je pas af als je weer thuis bent. Zo zit ook een handschoen aan je hand, tot je weer thuis bent. En waarom zou een andere in jouw naam zijn of haar bloed laten prikken? Kortom, waar zijn die dingen? Ach, als de Heilige Anthonius het wil, vind ik ze wel weer terug. Tot zover.

Morgen...

Ik denk dat ik morgen hier in Weert maar eens naar de kerk ga. Dat was al een tijdje mijn voornemen, maar nu wil ik het echt maar eens doen. Om maar weer eens aan Onze Lieve Heer te vragen of ik wel goed gehandeld heb. Als je er zeker van bent dat je dat gedaan hebt, hoef je die vraag niet te stellen, maar ik denk dat ik die vraag morgen toch maar eens wil stellen. Als mijn kerkgang morgen gelukt is, laat ik dat wel weten.

Geen slapende honden wakker maken.....

Eigenlijk wilde ik al een heel tijdje op honden passen. Een of twee of zo, dat leek me wel wat. In mijn enthousiasme zit ik nu met tien honden opgescheept. En een paard. De normale hond is best normaal, dat is nog wel te doen. Maar tien niet zindelijke pups dat is wat meer werk. En in een ander huis moet je ook telkens opnieuw je weg vinden. Op de een of andere vreemde manier (maar ik zit ook in het buitenland) kreeg ik voor het paard niet eens water uit de kraan. Al met al blijkt deze klus me dus wat meer moeite te kosten dan ik dacht.

285 b WvS

285 b WvS is gewoon een wetsartikel. In die zin niets bijzonders. Daarnaast is het ook de titel van een boek. Ook niets bijzonders. Verder is het een klacht-delict, dus als niemand iets doet, gebeurt er ook niets. Ooit had ik, niet geheel onterecht, bijna een 285 b WvS aan mijn broek, net nadat ik naar Amsterdam verhuisd was. Een telefoontje van de Politie deed me beseffen dat ik niet goed bezig was en veranderde mijn gedrag. Morgen wil ik weer naar Amsterdam gaan. En ik heb totaal geen zin om ook maar een dreiging van een 285 b WvS aan mijn broek te krijgen. Daarom maar geen OV-fiets huren.

Interessante vergelijking

Column Rosanne Hertzberger Rosanne Hertzberger Over Rosanne Hertzberger Iedere week schrijft wetenschapper Rosanne Hertzberger over de raakvlakken tussen wetenschap en het dagelijks leven. 1253 gewonden, 7 ogen verwijderd, 10 vingers geamputeerd plus één dodelijk slachtoffer bij het carbidschieten. Dat was de opbrengst van weer een nachtje knallen. En waarvoor? Voor niets. Een lichtflits. Een knal. De oogartsen zijn er al jaren zeer uitgesproken over en roepen tegen iedereen die het wil horen dat deze waanzin moet stoppen. Niemand wil een oog van een kind verwijderen of de aan stukken gereten hand van een elfjarige amputeren. De chirurg die het kind moest opereren schreef er een aangrijpend relaas over. Over hoe stil het was in de operatiekamer. Over hoe anders het vuurwerk had geklonken daarna. „Kan iemand me uitleggen waar we mee bezig zijn in dit land?” En toch is het telkens best selectief welke hobby’s en activiteiten medisch specialisten graag verboden zien worden. Neem de wintersport. Zelfde weekend, nieuwjaarsdag. Een 28-jarige Nederlandse vrouw komt te overlijden bij het afdalen van een piste in Tirol. Eerste Kerstdag verongelukte een twaalfjarig meisje bij een ski-ongeval. In heel Oostenrijk vielen er de afgelopen twee maanden alleen al dertien doden. Tel daarbij alle gescheurde kniebanden, gebroken onderarmen, gebroken bekkens, hoofd- en hersenletsel op die skiërs en snowboarders oplopen. Al die wintersporters die door reddingswerkers in de ‘banaan’ moeten worden vastgebonden of per helikopter naar een ziekenhuis worden getransporteerd. En u weet natuurlijk hoe artsen reageren wanneer ze weer eens een bewusteloos lawine-slachtoffer binnen krijgen. Stop toch met dat skiën! Houd op met die waanzin! Dat hersenloos roetsjen van die bergen. Welnee. Grapje natuurlijk. De orthopeed gaat straks lekker zelf een weekje naar de sneeuw. In een parallel universum waarin dokters na hun maatschapsborrel liefst gezamenlijk wat cobra’s en nitraatbommen afstaken had men nooit zo hard geoordeeld over vuurwerkpret. Maar vuurwerk is ‘laag’ vermaak en een skivakantie is een statussymbool. Wintersport is het terrein van filmsterren en bankiers, van de premier en de koninklijke familie. Artsen praten steeds meer mee in het publieke debat en dat is maar goed ook. We kunnen alle stemmen goed gebruiken. Ik zou het liefste zien dat er ook vanuit andere beroepsgroepen wat publiekelijker wordt mee gedebatteerd en dan liefst niet door de communicado’s, maar door de consultants, ingenieurs, programmeurs en teamleiders zelf graag. En toch moeten we niet vergeten dat de mening van experts ook maar een mening is. Dat geldt ook voor artsen. De wereld bezien vanuit het ziekenhuis is ook maar een perspectief, bovendien afkomstig van een hoogopgeleide en vermogende beroepsgroep die het ene letsel beoordeelt als ‘pech, dat had mij kunnen overkomen’ en het andere als ‘hier moet de politiek iets aan doen’. Overigens is het natuurlijk een slecht idee om vuurwerk of wintersport te verbieden of welke andere riskante hobby dan ook. Deze wereld dreigt té veilig en té betuttelend te worden waarin elke risico moet worden uitgebannen en elk ongeval een aansprakelijke moet hebben. Daarbij is een van die twee hobby’s een probleem dat zichzelf de komende jaren oplost: de wintersport. Nu al zijn de helft van de skiliften in Frankrijk gesloten en wordt het zelfs voor kunstsneeuw zo langzamerhand te warm. De wintersport van al die vermogende invloedrijke mensen zou zomaar eens van groot belang kunnen worden. Effectiever dan obligate tripjes naar het noorden om de smeltende noordpool te aanschouwen. Effectiever dan Extinction Rebellion dat de boel op stelten zet. Op die jaarlijks terugkerende vakantie naar Oostenrijk zien ze met eigen ogen hoe rap het gaat. Hoe ze elk jaar een beetje hoger moeten rijden voor wat sneeuw. Elk jaar kunnen ze hoogstpersoonlijk constateren hoe er weer een paar meter gletsjer is verdwenen, hoe er met meer mensen op mindere en slechtere sneeuw wordt geskied. Hoe kolderiek het zo langzamerhand wordt om zich met duizenden over een smal paadje fopsneeuw in een uitgestrekte groene Heidi-weide bij 15 graden Celsius naar boven te laten sleuren. Zouden ze zich ook vertwijfeld afvragen: waar zijn wij in vredesnaam mee bezig? Nee, die wintersport moet in ieder geval doorgaan. Tot het bittere einde. Dat is in het belang van ons allemaal. Rosanne Hertzberger is microbioloog. Column Rosanne Hertzberger Column

Het was een triest gezicht.....

Hoe langer het geleden is, hoe meer ik me af vraag wat ik nu fout gedaan heb. Wat had ik beter kunnen doen? Het antwoord is dat ik het niet weet, anders had ik het wel beter gedaan.

Geen ruk zin in oud- en nieuw.

Dit jaar heb ik geen ruk zin in oud- en nieuw. Vorig jaar keek ik er naar uit. Toen vierde ik oud- en nieuw in Amsterdam met iemand die ik al een jaar of zestien best wel leuk vind. Dit jaar is ze hier zes nachten komen logeren. En op zich vond ik dat best gezellig. Maar uiteindelijk liep het op de een of andere manier uit op een ruzie en sindsdien heb ik haar niet meer gesproken, nou ja, anderhalve minuut en niet meer gezien. Nou hebben we de afgelopen jaren wel vaker ruzie gehad, maar dat ging altijd wel weer voorbij. Op de een of andere manier ben ik bang dat dit de laatste ruzie was. En daar word ik niet vrolijk van. Nou ja, morgen een nieuw jaar met nieuwe kansen.

2022

2022 was me het jaartje wel. Het lijkt erop alsof ik eindelijk een passende woning heb gevonden. Misschien wel een maatje te groot. Een oude vriend overleden die ik tien jaar niet gezien heb. Zij heeft een punt gezet achter een soort van relatie van 16 jaar en toch voel ik me zo fit als een hoentje. Nog even drie jaar die schuldsanering door en dan kan ik eindelijk weer eens beginnen met leven. Op naar 2023.

Roken

Er is een aantal dingen waarvan ik achteraf spijt heb. Een van die dingen is dat ik ooit begonnen ben met roken. Destijds was dat stoer, nu ben ik verslaafd. En tot nu toe ben ik een keer best serieus gestopt, althans twaalf dagen en het bleek niet eens zo moeilijk te zijn als de rest van je omgeving ook maar niet rookt. Na een dag of drie vier denk je er eigenlijk al niet meer aan totdat je ineens weer in de boze buitenwereld komt waar de rest gewoon door lijkt te zijn gegaan met roken. Ik had verwacht dat ik 'hier' ook niet had mogen roken, dat viel mee (of tegen). In ieder geval is me het me, zoals wel vaker, eigenlijk zonder moeite gelukt om te stoppen met drinken, dan moeten we vanaf dinsdag ook maar weer eens serieus proberen te stoppen met roken. Behalve het financiële argument, sja... als je nu stiekem op je kamer rookt en je de bruine kleur van het WC-water ziet waar je je peuken in gooit, dan zie je toch gewoon dat het vies is?

Van die vragen....

Ik vraag me af of er mensen zijn die mijn hele blog van A tot Z lezen. Het karakter van de huidige mens is daar niet naar. Men wil alles snel. Dus moet ik er voor zorgen dat zeker mijn laatste verhalen positief zijn, want alles moet positief zijn. Maar de combinatie tussen de waarheid en het ware verhaal is niet altijd een positief verhaal. Er gaat nou eenmaal wel eens wat mis in een mensenleven. Oook nu raken mensen wel eens hun baan of huwelijk kwijt en meestal volgt er dan wel meer ellende. Daar moeten we onze ogen niet voor sluiten. Voor nu hoop ik weer zo snel mogelijk over 'volledige vrijheden' te beschikken. Niet dat ik in een gevangenis zit of zo, maar een gesloten instelling is bijna net zo erg, althans voor mijn gevoel. En dan te bedenken dat ik hier vrijwillig heen ging.

Nuchter

Inmiddels zit ik voor de zoveelste keer in een kliniek. Na drie keer Jellinek in Amsterdam, drie keer Vincent van Gogh in Venlo (in geen van de gevallen 'de behandeling' helemaal afgemaakt, zit ik inmiddels in een kliniek in Venray. En op de een of andere manier heb ik het idee dat ik deze 'behandeling' wel helemaal af ga maken. Hoewel, het is geen behandeling, het is een (pre-)diagnose die zes weken duurt. Hoewel dat niet helemaal valt te zeggen omdat deze opname niet echt een vaste einddatum heeft. Ik merk wel dat klinieken waar ik wat meer vrijheden heb me wat beter bevallen. En ook voor de bestrijding van verslavingen geldt, men is pas verslagen als men zich bij het verlies neer legt. Natuurlijk, stoppen met roken zou ook heel verstandig zijn, maar gezien het feit dat hier ongeveer 80% van de bewoners rookt is dat nu even te moeilijk, hoewel me dat in de laatste kliniek toch eigenlijk vrij makkelijk af ging. Na een dag of drie was de behoefte aan een shaggie 's morgens er eigenlijk al niet meer. Maar ja, het eerste wat ik deed toen ik de kliniek uit ging, was niet het kopen van een blikje bier, maar wel het kopen van een pakje Marlboro. Hopelijk lukt het deze keer allemaal eens een keer wel. Zo'n kliniek kan daar zeker bij helpen, maar het grote werk begint pas als je de kliniek verlaat. Hopelijk ben ik dan ook sterk genoeg.

Groen, oranje, rood.

De laatste tijd voer ik best een aantal goede gesprekken. De ene wat vriendelijker dan de ander maar dat is altijd zo geweest. Het gesprek van vandaag ging over emoties... dat die kunnen lopen van groen, via oranje naar rood. En ten aanzien van een bepaald onderwerp liep ik de laatste tijd vaak tegen het rood aan. Ik kan er nooit zo goed tegen als mijn vrijheden beperkt worden en dat worden ze de laatste tijd nogal. Ik zit in een situatie dat ik niet eens mijn eigen shag mag gaan halen. Nou weet ik ook wel dat ik beter gewoon helemaal kan stoppen met roken, maar het kan me wel boos maken. Net als een aantal andere beperkingen. Maar ik ben wel blij dat ik morgen weer eens een week niet gedronken heb.

Verslavingen.....

Verslavingen zijn lastig. Inmiddels heb ik een aantal keer geprobeerd te stoppen met mijn verslavingen. Dat zijn er niet zo heel veel en ze zijn redelijk geaccepteerd... ik ben nog opgevoed met het idee 'Wees een bink, rook en drink', maar op mijn 52e kijk ik er toch anders tegenaan. Eigenlijk ben ik het wel moe, dat 's morgens brak wakker worden en dat hoesten. En zeker met dat roken wil ik eigenlijk wel stoppen. Iedereen weet wel dat het ongezond is en duur, maar toch is er telkens weer dat verlangen. Een uur zonder lukt wel maar dan komt er toch telkens enige trek....en daar helpt en sigaret of shaggie tegen. Echt heel serieuze stoppogingen heb ik nog niet ondernomen, maar dat moet er toch maar eens van komen. En ook qua alcoholgebruik zit ik gewoon te hoog. Ik heb het gevoel dat het wat minder verslavend is dan nicotine, maar ook dat gebruik ik eigenlijk dagelijks. Heb ik last van die verslavingen? Van dat roken zeker. Ik geloof niet dat ik zoveel zou hoesten bij tijd en wijlen als ik niet zou roken. Van alcohol heb ik geloof ik wat minder last, nou ja, je wordt wat ongeremder, je wordt wat minder fit wakker, maar dat is het wel. Toch binnenkort maar weer eens een serieuze poging ondernemen om met beide te stoppen.

En toch....

En toch vraag ik me af wat zich in dat hoofdje afgespeeld heeft. Het komt (gelukkig) niet vaak voor, maar vorige week maandag ben ik geslagen. Niet hard, maar ik kreeg een klap voor mijn hoofd. En ik ben dan weer zo koppig dat ik daar tot op de dag van vandaag geen excuses voor heb aangeboden. Raar verhaal.

Even geen zin.

Boos

Wat een mens in wezen wil.

Wat een mens in wezen wil is het waarmaken van verwachtingen. Waar die verwachtingen vandaan komen is een raadsel. Van ouders, van groot-ouders, van een partner of meerdere, maar men wil verwachtingen waar maken. Daar wordt je bij wijze van spreken voor 'ingehuurd', daarvoor besta je. In mijn leven ben ik een paar keer 'beledigd'. Een ex heeft me wel eens een teleurstellende mens genoemd. Als vrouwen dat soort dingen gaan zeggen dan weet je dat je iets verkeerd gedaan hebt. Mijn moeder heeft me wel eens verweten dat ik een echte Mennen zou zijn (daarin had ze dan natuurlijk wel gelijk) en toen ik vroeg waarom, zei ze 'Je gaat over lijken'. Nou is dat niet waar, maar mijn vader blijft natuurlijk wel mijn vader en ja, soms ben ik een enorme klootzak. Meer heb ik deze zondag-ochtend niet te zeggen. Nou ja, dat ik nog steeds houd van die ene ex die zei 'Ik wil geen vent die op zondag-ochtend zes bier drinkt', daarna heeft het ook niet lang meer geduurd. Verder ben ik best een gelukkig mens.

Herbert Grönemeyer - Der Weg (offizielles Musikvideo)

Verdomme, ik heb het op zijn minst geprobeerd, maar het lukte me, toen niet. Voor C.

Overbevolking

Men heeft mij wel eens gecomplimenteerd met mijn schrijfstijl en die blijft alleen maar goed als je hem af en toe oefent. Vandaar dat ik me voorgenomen heb om of duswel op papier of op deze wijze af en toe wat te schrijven. Zo ging het gisteren op het journaal over overbevolking. En hoe lang dat nu ook al geroepen wordt, weet ik ook niet misschien al wel voor mijn geboorte maar toen vond ik het aantal Nederlanders of mensen in Nederland nog wel te overzien. Misschien nog wel gezellig. We waren toen ongeveer met 14 miljoen mensen. Inmiddels zijn dat er 18 miljoen. En ik vind het er allemaal niet beter op geworden. Veel mensen verstaan me, we niet meer, woonruimte is een probleem en zo zijn er vast nog veel meer te verzinnen. Grond wordt gewoon schaars als je er meer mensen op kwijt wil. Simpel verhaal, hoef je geen economie voor gestudeerd te hebben.

Wooncarriere..

Dan word je 's morgens wakker en denk je: hoe ben ik hier nu weer beland? Wonen is eerst heel logisch, je gaat gewoon met je ouders mee, of ze nou scheiden of niet. En er zijn ook mensen die heel lang bij hun ouders blijven wonen. Daarna ga je werken of studeren en kun je zelf wat kiezen. En ga je wonen in de buurt van je werk of studie. Je koopt of je huurt een huis. Als je wat koopt ben je, zolang je je hypotheek betaald, zeker van je woonplek. Maar het kan voorkomen dat je de hypotheek niet meer kunt betalen, dan moet je weg. Een bank is immers geen liefdadigheids-instelling. Zo kwam ik van Amsterdam in Almelo. En eerlijk gezegd heb ik Amsterdam nooit echt gemist. En vroeger wilde ik eigenlijk ook best graag in Noord-Limburg wonen, maar ja, toen had ik nog een auto. Het leek me wel wat om in alle rust te wonen en 's morgens gewoon een uurtje naar je werk te rijden. Nu is het Noord-Limburg geworden omdat daar de eerste sociale huurwoning beschikbaar kwam. Ik had weinig zin om in die daklozen-opvang te blijven. De vraag is nu hoe ik het leven weer op ga bouwen. Met Corona werken veel mensen thuis dus zou ik overal kunnen werken, maar ja, waar is overal? Goed, vandaag dus maar weer op zoek naar werk.

En toch wilde ik het even kwijt..

Ik heb niet de indruk dat hier nou door zoveel mensen gelezen wordt, dus in die zin is het hier plaatsen van verhalen best veilig.

Ze zijn natuurlijk niet echt anders dan de verhalen die ik normaal vertel maar ja, heel veel mensen zitten ook niet in zo'n lastige situatie als ik.

En hoewel ik de voordelen van dat dakloos zijn ook wel in zie, ik heb tenminste mensen om me heen, zijn het natuurlijk niet de meest prettige mensen.

Hoewel, dronken Polen heb ik hier nog niet gezien.

We hebben wel Polen die hun varkensvlees aan laten branden en dat vinden de bewaak-moslims niet zo prettig. Bewaak-moslims zijn overigen ook rare mensen.

Natuurlijk, je hebt er wel soepele tussen, maar als je als moslim zonder mondkapje tegen iedereen gaat lopen schreeuwen dat iedereen een mondkapje moet dragen, dan ben je in mijn ogen af.

Nou ja, gelukkig kan ik morgen weer naar een studio gaan kijken, hopelijk wordt dat wat, hoewel het ook maar weer voor twee jaar is. Maar als dat twee jaren zullen worden waarin thuis werken normaal blijft, dan hoeft dat helemaal niet zo erg te zijn.

Altijd hetzelfde.

Heel vaak zijn die opvang-sitatuaties overal wel min of meer hetzelfde. Behalve Nederlanders zit er altijd wel een al dan niet dronken Pool, een verdwaalde Belg en bijna altijd hebben de 'bewoners' een slecht gebit, geen geld, een huwelijk wat op de klipppen gelopen is of een andere manier van pech. Daarom vind ik voor mezelf zo belangrijk om mijn eigen hygiëne op peil te houden. Op de een of andere manier heb ik het idee dat ik in deze opvang de enig ben die zijn tanden wel poetst. In alle andere opvang-situaties was er op zijn minst de mogelijkheid om te douchen. Dit is eigenlijk de eerste keer dat zelfs dat niet kan. Het lijkt wel of men gewoon een of ander leegstaand gebouw genomen heeft, er een paar bedden neergezet heeft en kijkt wat er gebeurt. Op dit moment ben ik zelfs benieuwd of er koffie zal zijn. Het is misschien verbazingwekkend maar heel veel wordt er (tot nu toe) niet gestolen. In Heerlen is wel eens een toilet-tas van me gestolen. In Eindhoven ben ik een dure bril en wat waardevolle pennen kwijt geraakt, maar ik weet niet of ik ze dus inderdaad kwijt geraakt ben of dat ze gestolen zijn. Natuurlijk probeert iedereen het voor zichzelf zo prettig mogelijk te maken. Wat ik wat dat betreft hier wel mis zijn afsluitbare lokkers en ik hoop maar dat de sociale controle voldoende is. Tot nu toe loopt het redelijk soepel.

Het is weer zover..

Voor de vierde keer dus dakloos in mijn leven. Je zou zeggen dat het wel went, maar het went nog steeds niet. Zelf was ik liever naar Helmond gegaan maar om de een of andere reden is het Oss geworden, verzonnen regio-binding. De eerste keer was het vervelend dat je er in de eerste fase maar drie nachten in de week mocht bijven (en wat andere dingen), wat nu vervelend is, is dat we in een totaal ongeschikt gebouw zitten, zonder fatsoenlijk werkend internet, maar dat heb ik zelf wel bij, zonder lockers (ook raar), geen wasgelegendheid, noch voor jezelf, noch voor je kleding dus het is weer behoorlijk improviseren.

Dat was dus niet de bedoeling.

Het leek me dat als je drie maanden de tijd hebt het wel zou lukken om een vorm van huisvesting. Ondanks al mijn inspanningen is me dat niet gelukt. Voor de vierde keer dakloos, dat is mooi klote.

Weer verhuizen...

Weer verhuizen, op zich zie ik er niet eens zo tegen op, want hier zag ik niet zoveel toekomst. Vanaf het begin al niet. Maar vind maar eens een woning, da's tegenwoordig een hele opgave. Hopelijk gaat de urgentie enigszins helpen.

Engelen waren het, eigenlijk allemaal...

Je valt... en je merkt dat een van je benen het niet meer doet. Dat is lastig, als een van je benen het niet meer doet. Dan heb je hulp nodig. Natuurlijk, als je net geboren bent, doen je benen het ook nog niet maar als je 2 jaar verder bent leer je erop te vertrouwen, op je benen. En ineens deed ie niet meer mee, dat rechterbeen. Het been zegt als het ware: het maakt me niet uit wat jij van plan bent, maar ik doe niet meer mee. Dat is best wel lastig als je eigenlijk even wilt gaan douchen en een biertje wilt drinken. Maar gelukkig was daar Femke. Haar naam is niet zo moeilijk te onthouden, want zo heet mijn zus ook. Femke kon de situatie vrij snel goed inschatten.... 'het gaat niet goed met deze man', nee, dat wist ik zelf ook wel. Ik ben zowel haar als Mientje heel dankbaar dat ze me hielpen, alsook de ambulance-broeders, waarvan ik de namen dan weer niet onthouden heb. Femke, dank... en al je collega's ook. Ow, volgens mij was ik nog vergeten te zeggen dat Femke me vertelde dat ze politie-agente was. Nou ja, dat zei ze eigenlijk niet eens specifiek tegen mij maar in het algemeen. Bij die andere heup werd ik geholpen door een leger-arts. Ik denk dat het goed is dat we diensten hebben als leger en politie.

Het leven...

Het leven had op zoveel plekken anders kunnen lopen. Ik had op zoveel plekken anders kunnen lopen. Het zal wel weer bijna oktober zijn en mogelijk is dat de reden dat ik terug kijk. Als je vijftig bent ga je dingen missen, ga je je afvragen waar het nou eigenlijk fout is gegaan. Eerlijk gezegd heb ik daar nog steeds geen antwoord op. Er zijn door diverse mensen indrukwekkende woorden tegen me gezegd. Zowel door vrouwen als door mannen en op de een of andere manier zullen die woorden wel invloed gehad hebben. Zoals andere zaken ook invloed gehad hebben, maar wat nu de alles bepalende factor is geweest, daar moet ik het antwoord op schuldig blijven. Maar er zijn wel zaken waar ik, achteraf, altijd achteraf, spijt van heb. Maar hoe ik het goed had kunnen doen, daar heb ik dan ook het antwoord weer niet op. Ik was Catoline al kwijt voordat ik die Mercedes kocht. En waarom ik Catoline kwijt ben geraakt is me nog steeds een raadsel. Was het omdat ik teveel dronk? Was het omdat ik in Assen ging werken? Was het omdat ik in Los Angeles ging werken? Uiteindelijk heb ik geen antwoord. Wel weet ik dat ik bij haar enige rust vond. Ondanks alles was ze fout deed (en zoveel was dat niet). Daar heb ik gewoon ergens een fout gemaakt, maar ik weet niet eens welke. Zoals wel vaker in het leven. Iedereen maakt fouten maar is zich daar voordien niet van bewust. En de tijd terug draaien kan bij een klok wel, maar in het leven niet. Shitzooi.

Salve Regina - Gerard van Maasakkers en Harmonie St Cecilia - Oerle

M