Dit jaar duurt nog een paar uur, minder dan honderd. Dat houd ik nog wel vol.
Ergens na 21 augustus kwam er nog hoop, dacht ik bewezen te hebben dat het onmogelijke mogelijk was. Maar nu leg ik me erbij neer, het onmogelijke is niet mogelijk, dus dat moet je niet willen.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Genieten van kleine dingen. Ik denk dat het kan. En ook denk ik dat ik op de valreep van 2004 bijzondere mensen heb leren kennen. Mensen die ik nodig heb. Mensen die ik wil huggen.
Voor mensen zal ik me nooit afsluiten.
Soms zijn mensen engelen. En ik denk dat ik een aantal of in ieder geval een goede engelbewaarder heb.
Ik zou haar graag willen schrijven, maar ik ken haar e-mail adres niet.
Een goed mens zijn, een normaal leven, gewoon rust. Maar aan de andere kant is er de drang om groot en meeslepend te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten