Kan me nog steeds niet voorstellen dat het morgen de laatste keer is dat ik Caroline zal zien. Wil me dat ook nog niet voorstellen.
Begin dit jaar hadden we het er nog over om eventueel per juni samen te gaan wonen of zo, maar nu lijkt er een definitief afscheid aan te komen.
Het rare is dat je het er soms ook met compleet onbekende mannen over kunt praten, vanavond bijvoorbeeld toen ik mijn fiets op ging halen.
Volgens de man van de fietsenstalling lag je hele leven vanaf je geboorte vast tot aan het graf, of dat zo is weet ik niet. Soms voelt het wel zo, besprak dat ook met een vriend van me, ook hij had soms het idee dat hij voor sommige dingen wel in de wieg gelegd was en voor andere niet.
Tja, soms geloof ik zelf nog wel een beetje in de vrije wil van het individu maar er zjin ook wel eens momenten waarop ik denk "Waarom overkomt me dit nu alweer".
Tja, nou ja, in ieder geval zie ik haar morgen en daar ben ik eigenlijk al blij mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten